Voor ons bestaat een generous homestay uit het kijken met zorg naar de gebouwde omgeving rondom ons. We gaan niet weggooien wat er al is, maar hier opnieuw mee aan de slag gaan. We zijn genereus naar het verleden toe, we proberen te bewaren wat kan, met ondersteuning waar nodig. We zijn genereus naar de gasten toe, omdat we ze ervaringen van vroeger meegeven en op andere manieren ergens laten verblijven dan ze gewend zijn. We geven onconventionele ervaringen, zonder iets terug te verwachten. We tonen aan de bezoeker dat verval niet iets negatief is, we leren de bezoeker positief omgaan met verval. Het verval vormt hier een soort ritueel om de plek rijker te maken.
Dit basisconcept is ontstaan door fouten te maken. Ons grootste kantelpunt was na de eerste tussentijdse review, toen we te veel wouden doen. We hadden in het verhaal van Vlaanderen gewerkt met nieuwe volumes die voorzien waren van alle comfort. Hiervoor keken we vanuit het perspectief dat we een oplossing zochten voor het verval waarvan we dachten dat dit een probleem was. Maar net door deze inzichten hebben we kunnen inzien dat verval juist iets heel mooi is en het grootste verhaal vertelt. Het boekje de Zwerfruimte heeft ons ook verschillende inzichten gegeven zoals : “Architectuur kan aftakelen of mooi verouderen, maar bijna zonder uitzondering hebben gebouwen nood aan onderhoud.” Ook Bouwen aan een thuis van Sofie de Caigny en De Fermette in Vlaanderen van Els De Vos hebben ervoor gezorgd dat we onze projecten anders gingen bekijken. In beide teksten wordt geschreven over de verzuiling die toen nog sterk aanwezig was in Vlaanderen.
In Vlaanderen zijn we genereus naar het gebouw toe. Erfgoed speelt hier een belangrijke rol. We laten de bezoeker kennis maken met het primitieve en het gemeenschapsgevoel die we vroeger meer in ons leven hadden dan nu. Dit doen we door het gebouw te laten zoals het is. We omarmen het verval en gaan dit enkel ondersteunen waar nodig door het gebruik van bouwsteigers. Door deze kleine ingreep blijft het herleven van ‘het vroeger’ centraal. We bieden een leefwereld aan van onze grootouders zonder het na te bouwen zoals in een museum. Het huis is onaangeroerd waardoor er een eerlijke ‘rauwe’ ervaring is met het verleden. We kunnen dat ook niet namaken, wat we wel kunnen doen is tonen wat er nog is en de vele verhalen die eraan vasthangen vertellen.
In Egypte zijn we genereus naar de natuur en de gebruiker. Hier dringen we zowel bij de inwonende, de bezoeker en het gebouw niets op. Het concept van de genereuze ruimte is hier ook gericht op mensen in een geglobaliseerde wereld verbinden. Wij in onze westerse maatschappij denken het steeds beter te weten, maar hier in Nubië is het de bedoeling om hun cultuur te ontdekken. Een snelle manier om een cultuur te leren kennen begint bij het eten en dat gebeurt daar op tapijten. Hier gaan we het basisconcept van verval gaan toepassen. doordat tapijten ook op hun beurt hun patina hebben. Door het vele gebruik om bijvoorbeeld op te eten en te slapen zullen deze ook op een bepaalde manier gaan vervallen. Dit verval wilt daarom niet zeggen dat we de tapijten gaan moeten vervangen, maar vertelt op zijn manier ook een verhaal. Het verhaal van de gezelschappen die samen hebben gezeten of de plaatsen waar de tapijten hebben gelegen.
In De verbeelding zijn we genereus naar de natuur. Tegenwoordig blijven mensen maar bouwen en vernieuwen. Maar met onze projecten willen we duidelijk maken dat verval ook iets heel moois is. Dat verval een plek rijker kan maken. Deze genereuze ruimte wilt in deze snel veranderende maatschappij ook de kansen van de vele veranderingen tonen en laten ervaren. Dit doen we door een ruimte te ontwerpen die kan vervallen in de natuur. Door het gebruik van bio-plastic gaan we de bezoekers laten kennismaken met wat verval is en hoe iets kan vervallen. De verbeeldingsruimte bestaat uit een constructie die is bekleed met bio-plastic. En net zoals de buitenconstructie bestaan de binnenmuren ook uit bio-plastic. Door een week in deze ruimte te verblijven zullen er openingen ontstaan in de muren en kunnen er zo nieuwe doorgangen ontstaan. De ruimte is opgedeeld in drie delen en er zijn twee groepen met elk 2 personen die elk in een ruimte kunnen verblijven. Deze twee groepen zijn aan de start van de week gescheiden van elkaar. Maar net door dat verval zullen er nieuwe circulatieplannen ontstaan waardoor deze groepen met elkaar in contact komen. Hierdoor biedt deze genereuze ruimte een plek aan voor ontmoetingen maar stimuleert het zoeken naar een mooi evenwicht tussen de eenvoud van het leven en de verborgen geheimen van verval.